Αγαλμάτιο αγοριού, πιθανότατα του Αρποκράτη. Βρέθηκε το 2000 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, μέσα σε χτιστό αποθηκευτικό πιθάρι της Μεσοβυζαντινής εγκατάστασης, στα δυτικά της οδού ΝΜΑ II. Λείπει το κεφάλι και το κάτω μέρος των ποδιών.

Το αγόρι φορά μακρύ ιμάτιο που καλύπτει το σώμα και τα χέρια, σχηματίζει πλούσιες πτυχώσεις γύρω από τον λαιμό, περνά πάνω από τον αριστερό ώμο και πέφτει πίσω στην πλάτη έως το ύψος των γοφών. Το δεξί χέρι του είναι διπλωμένο μπροστά στο στήθος, ενώ με την παλάμη του αριστερού, που βγαίνει από το ύφασμα, κρατά τις πτυχές του ρούχου του. Τα μαλλιά του σχηματίζουν μπούκλες που πέφτουν μέχρι τη βάση του λαιμού.

Ο Αρποκράτης, θεότητα αιγυπτιακής προέλευσης, ήταν η εξελληνισμένη μορφή του Ώρου, γιου της Ίσιδας και του Όσιρη. Το όνομά του σημαίνει «Ώρος το παιδί» (Hor-pa-khered) και η κύρια ιδιότητά του ήταν η προστασία των παιδιών από τις ασθένειες. Συνήθως παριστάνεται γυμνός, με τον δείκτη του δεξιού χεριού στο στόμα, όπως τα μωρά, χειρονομία που ερμηνεύθηκε από τους Έλληνες ως πρόσκληση σε σιγή και περίσκεψη. Ορισμένες φορές κρατά στο αριστερό χέρι το κέρας της Αμάλθειας, σύμβολο πλούτου και αφθονίας. Ωστόσο και οι απεικονίσεις του τυλιγμένου σε ιμάτιο αγοριού χωρίς άλλα διακριτικά σύμβολα, όπως του δικού μας, αποδίδονται στον Αρποκράτη.

Το αγαλμάτιο είναι ένα από τα πολλά ευρήματα της ανασκαφής του οικοπέδου Μακρυγιάννη που απεικονίζουν ή συνδέονται με θεότητες ανατολικής προέλευσης. Η λατρεία τους, που υποσχόταν ευημερία, λύτρωση και μεταθανάτια ζωή, γνώρισε μεγάλη απήχηση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον μεσογειακό κόσμο και παρέμεινε ζωντανή έως και την ύστερη αρχαιότητα.